Gepubliceerd:
In dit artikel:
Tekst:
Fotografie:
Debbie en Anja delen hun mooiste verhalen
Je zou het bijna niet geloven: twee kappers met een eigen zaak, die allebei het kappersvak in hun achternaam hebben. Debbie van Haren en Anja van Haaren lijken niet alleen op elkaar omdat ze dezelfde achternaam hebben en hetzelfde beroep uitoefenen. Bij binnenkomst wisten ze al meteen: wij klikken met elkaar! Iets met oprechtheid, interesse, een huiskamergevoel en hun levensmotto. Oh ja, en niet te vergeten die aanstekelijke lach.
Wisten jullie al van jongs af aan dat je het kappersvak in wilde?
Debbie: “Ja, met meer dan 30 jaar ervaring heb ik het prachtige kappersvak geleerd in een familiebedrijf in Arnhem en Lochem, waar ik in een team werkte. Omdat ik graag in mijn eigen stad wilde werken, zocht ik een salon in Nijmegen en kwam ik terecht bij deze mooie plek: Larosadecubakappers, die ik tijdens de coronaperiode in 2020 heb overgenomen. Het werd me gevraagd en ik dacht: waarom niet? Zoals de meesten mij wel kennen, sta ik positief in het leven. Ook deze vreselijke periode moesten we doorkomen, en dat is me gelukt, want ik wist: dit komt goed!”
Anja: “Ik zit al 50 jaar in het kappersvak. Het is een familiebedrijf dat door mijn opa is opgezet. Het was niet altijd mijn ambitie om het over te nemen; ik vond de kappersschool eigenlijk niet eens leuk. Maar toen het knippen van vrouwen veranderde en ik ook mannen kon knippen, begon ik het echt leuk te vinden.”
Wat vind je het leukste als je kijkt naar vroeger en nu?
Anja: “Ik vind het nog steeds net zo leuk. Ik houd gewoon van mensen, ze op hun gemak stellen en een prettig gevoel geven.”
Debbie: “Mensen blij de deur uit laten gaan, dat is echt fantastisch.”
Met al die mensen die zich op hun gemak voelen, zullen de verhalen je wel om de oren vliegen. Voelen jullie je niet af en toe een psycholoog?
Debbie en Anja: “Ja hoor, we zijn niet alleen kappers.”
Anja: “Ik hoor vaak van mensen: ‘Wat je toen tegen me zei, heeft me zo geholpen.’ Dan denk ik, ja, ik ben gewoon goudeerlijk en ga niet mee zitten praten.”
Debbie: “Daarin lijken we op elkaar. Kappers zijn vaak nep, ze spelen een rol. Wij zijn gewoon oprecht.”
Anja: “Oh ja, als ik bij de schoonheidsspecialiste ben, krijg ik altijd de vraag: ‘Heb je lekker vrij vandaag?’. Ik haat die vraag; het is veel te standaard.”
Anja: “Ik zit al 50 jaar in het kappersvak. Het is een familiebedrijf dat door mijn opa is opgezet.”
Dus jullie hebben geen standaardvraag?
Debbie: “Jawel, haha, ‘Hoe wil je je haar hebben?’”
Anja: “Daar kom je tenslotte voor.”
Wat is nou echt een verhaal dat jullie is bijgebleven?
Debbie: “Dat is wel moeilijk, het zijn vaak de grote momenten. Ik kan heel blij worden als iemand gaat trouwen, maar je onthoudt het ook als je iemand kaal moet scheren omdat diegene ziek is.”
Anja: “Je leest iemands gevoel ook meteen af, bijvoorbeeld als iemand verliefd is.”
Debbie: “Ja, wij zijn echt gevoelsmensen. Je ziet iets gelijk aan iemands blik en houding. Omdat je mensen aanraakt, krijg je echt een vertrouwensband met hen.”
Heb je ooit nee gezegd tegen een kapsel?
Debbie: “Oh zeker, ik had ooit een vrouw die een boblijn wilde die een paar centimeter boven haar haargrens eindigde. Ik dacht: hoe zou ik dat moeten doen?”
Anja: “Dan zeg ik, ga maar naar een ander of zet een muts op als je naar buiten gaat.”
Debbie: “Soms laten mensen ook foto’s zien waarvan ze denken dat het mogelijk is, maar dat kan gewoon niet. Ik heb geen toverstok.”
En blunders, hebben jullie die weleens gemaakt?
Debbie: “Ik had eens een strenge leidinggevende. Ze zei: ‘Dit en dit moet je klaarmaken.’ Ik verstond het niet, maar durfde het niet te vragen, dus maakte ik de verkeerde kleur. Toen was die vrouw kanarigeel.”
Anja: “Een klant kwam een keer naar me toe op straat en zei: ‘Weet je wat er vanochtend bij jou in de zaak is gebeurd? Ze hebben me helemaal kaal geknipt.’ Een collega van mij dacht dat ze een uitdunschaar in haar hand had, maar het was een normale schaar… Ik denk er nog steeds aan, ook al is het mijzelf niet overkomen.”
En, als ervaren kappers en psychologen, wat is het beste advies dat jullie willen meegeven?
Anja: “Je moet echt in het nu leven! In het nu is er nooit een probleem, de gedachten maken het probleem.”
Debbie: “Dat heb ik ook. Ik zeg altijd: het komt wel goed. Ik zie overal oplossingen voor. Dat waren ook mijn vaders laatste woorden, en dat is ook echt zo.”
Anja: “En niets is zeker in het leven. Het komt zoals het komt. Dingen gebeuren in je leven omdat het zo moet zijn.”
Debbie: ‘’behalve de verkeerde schaar gebruiken dan, haha.’’
